Elke donderdag verschijnt er een blog van Anouk, over haar zoontje Dyncent met het epilepsiesyndroom van Lennox-Gastaut, online. Hieronder lees je haar blog over het kinderdienstencentrum.

---

 

En toen was Dyncent ineens bijna 2 jaar

Naar een gewone peuterspeelzaal; dat ging niet lukken. Dat was wel duidelijk. Hij kon nog niet veel. Hij kon niet lopen, nog niet helemaal los zitten en niet zelf eten. Maar we wilden hem toch wat meer uitdaging geven dan alleen bij ons thuis. Zelf af en toe even de handen vrij was ook wel fijn.

Gelukkig hebben we in onze woonplaats een kinderdienstencentrum. Tegenwoordig heet dit het “behandelcentrum”. Hier is gespecialiseerde hulp aanwezig. Je kan hier voor een vraag komen en een korte behandeling krijgen, maar je kan ook op een groep geplaatst worden en voor langduriger een behandeling krijgen.

Dyncent ging eerst twee (en later drie) ochtenden per week naar de vroeghulpgroep. Dit is een groepje met maximaal acht kinderen die allemaal niet naar de peuterspeelzaal konden. In het gebouw zijn de fysiotherapeut, de logopedist, de ergotherapeut en de orthopedagoog aanwezig. Zo kunnen de kinderen onder schooltijd naar therapie. Er zijn allerlei soorten hulpmiddelen, van aangepast fietsen en stoelen tot tilliften en bedboxen.

In de groep deden ze allemaal dingen gericht op de ontwikkeling. Dyncent leerde mede dankzij hun los zitten.

Toen Dyncent drie was werd deze groep opgeheven

Daarvoor in de plaats kwam er een groep waar de kinderen hele dagen naar toe gingen. Toen ging Dyncent ineens 3 hele dagen naar “school”! School zo noemen we het, ook al zal hij nooit echt onderwijs krijgen.

Hij vond en vindt het daar heel leuk. Hij bleef nog ruim een jaar op deze groep, maar toen moest hij naar een andere groep. Zijn ontwikkeling en zijn gedrag paste niet meer op deze groep. Hij kwam op een groep met kinderen waar hij een van de “beste” was.

Eerst vonden we dit erg moeilijk, omdat we het idee hadden dat hij hier niet voldoende gestimuleerd werd. Nu zijn we blij met deze groep en de begeleidsters die met hart en ziel voor de kinderen zorgen. Hij kan en mag daar zichzelf zijn. Zij proberen de kinderen te stimuleren en te motiveren, maar hebben er ook oog voor als dit even niet gaat. Als Dyncent in een fase zit waar veel epilepsie is dan mag hij wat vaker in de snoezel liggen of lekker op schoot.

Verder blijven natuurlijk naast de begeleidster, die met je meedenken, ook de andere disciplines

Het is heel fijn dat de fysio hem en ons zo goed kennen; dat je het vertrouwt dat zij hem ook goed kan begeleiden als er bijvoorbeeld een nieuw helmpje moet worden aangemeten. Dan hoef je niet voor alles weer tijd vrij te maken. Tijd vrij maken moet al veel vaker als bij een ander kind en dat begrijpen ze.

Het is heel fijn om Dyncent op deze plek te hebben waar ze goed voor hem zorgen, de nodige therapie geven, meeleven en meedenken. We kunnen hem met alle vertrouwen hier naartoe brengen.

 

Hij blij en wij blij!

 

Anouk, de moeder van Dyncent