Mariska over haar aanval die haar kinderen hebben gezien

Eerder had ik een blog geschreven over wat ik mijn kinderen vertel als ik naar het ziekenhuis ga. Op een Facebook groep (VeraVitaal) had ik een bericht geplaatst:

Heeft er in deze groep iemand epilepsie en ook kinderen? Wat vertel jij je kind wel en niet wanneer je naar het ziekenhuis gaat?

Op dit bericht kreeg ik een reactie die mij heel veel deed en waar vele ook wat aan hebben.


Mariska reageerde:

Ik heb 2 kinderen. Een dochter van net 6 en zoontje van bijna 5.

Toen mijn dochter net 2,5 jaar was had zij voor het eerst een aanval gezien. Beide kinderen sloegen, tijdens de aanval op mijn rug en riepen “mama wakker worden”. Mijn man stond voor het huis op de steigers dus het duurde even voordat hij er aan kwam. Hij heeft dus gezien hoe de kinderen reageerden op mijn aanval.

We hadden voor de kinderen een alarmknop in huis. Ik had een keer een grote aanval waarbij ik ook bloedde. Ze drukte op de alarmknop. Mijn dochtertje gaf twee dagen later aan dat ze bang was en niet meer op de knop durfde te drukken.

We hebben voor mijn dochtertje toen direct hulp in geschakeld. We brachten haar naar een psycholoog. Toen ze bijna 4 jaar was kon ze al onwijs goed tekenen. Ze mocht van de psycholoog 2 tekeningen maken; een leuke tekening en een tekening over mama. Bij de tekening over mama was ze al snel klaar en bij de andere tekening wist ze niks meer te tekenen. Door deze tekeningen kon ik antwoorden geven op haar vragen.

Het bijzondere aan deze tekening is dat alles klopt en ze heeft kleding vrolijke kleuren gegeven. Zoals je ziet heeft ze een lach op mijn gezicht getekend tijdens de aanval. Ook op haar gezicht staat een lach

 

“zodat mama niet verdrietig is op dat moment”

 

Nu een paar jaar verder kan ik er met me dochter goed over praten. Ze snapt het goed en komt soms met ideeën. Ze is er echt mee bezig. Mijn zoontje daarin tegen gaat er makkelijker mee om. Wanneer ik een grote aanval heb draait hij zich om en en speelt gewoon lekker verder. Mijn dochter blijft bij me. Ze heeft er moeite mee gehad dat haar broertje er anders mee omging.

We hebben een hond die bij de kinderen gaat liggen wanneer ik een aanval krijg. Hij blijft bij ze liggen tot het helemaal voorbij is. Vaak komt hij voor de aanval ook bij mij liggen. Het is geen hulphond, maar het is puur zijn eigen intuïtie.


Die laatste zin van haar dochtertje vind ik zo lief! Moet je zien hoe jong ze nog is en dan al zoveel inlevingsvermogen heeft.

Als ik een aanval zou hebben waar Nola bij is en ze gaat veel vragen stellen dan zou ik zeker ook naar een psycholoog gaan. Dat zal denk ik enorm helpen bij het verwerken en omgaan met de situatie. Ze zal er dan helaas toch mee moeten leren leven. Nu ik dit schrijf flitst er even iets door mij heen “moeten leren leven?… Op zo een jonge leeftijd moet zij van mij al leren leven met MIJN epilepsie. Dat is dus eigenlijk mijn schuld”. Hier moet ik maar niet te lang over nadenken. Je moet er het beste van maken.

Ik vind het goed van Mariska dat ze meteen hulp heeft ingeschakeld toen haar dochtertje aangaf bang te zijn voor de aanvallen.

Ik ben benieuwd of ik nog meer van deze mooie en uitgebreide reacties ga krijgen op de blogs en social media. Mariska heeft met deze reactie ook andere ouders geholpen door haar eigen openheid te tonen :-). Als jij je ervaring wil delen reageer dan even op de blogs of stuur een appje (0616048263) of mail.

Recommended Posts
Showing 6 comments
  • Ingrid
    Beantwoorden

    Lieve Mariska. Wat een heerlijke kinderen heb jij en je man. Vooral je dochter wat ben ik trots op mijn achternichtje om hoe ze zo met jou epilepsie om gaat. Je zoon heeft een groot voorbeeld aan zijn zus. ❤

    • Mariska Evers
      Beantwoorden

      Wat lief je reactie!
      Zeker ben ik er trots op hoe ze ermee omgaat en het heeft verwerkt.
      En Jesse heeft zijn manier van omgaan ermee en samen zijn ze sterk!

  • Claudia Bader
    Beantwoorden

    Wat een mooie blog Mariska! En wat goed dat je je kinderen er zo bij betrekt. ❤

    • Mariska Evers
      Beantwoorden

      Dank je wel voor je lieve woorden!
      Het hoort bij me leven en de kinderen ook en het maakt extra zo bijzonder hoe vooral Lana het snapt op zo.n jonge leeftijd en zelfs meedenkt (onbewust) zo dapper wat ze zijn allebei en wat ben ik er trots op ♥️

  • Jenneke van der reijden
    Beantwoorden

    Hoi Mariska
    Wat mooi hoe jij daar met je man en kinderen mee omgaat. Ik kan me voorstellen dat het een grote indruk maakt op jou kinderen, maar ze gaan er geweldig mee om. Ook heel goed van je om hulp in te schakelen. Je bent een goed voorbeeld voor veel mensen die ook worstelen met dit probleem. Je mag erg trots op je gezin zijn, maar ook op jezelf.

    • Mariska Evers
      Beantwoorden

      Lief van je Jenneke,

      Inderdaad ben super trots op ze
      Hoe jong ze toen waren en nu ook zijn hoe ze ermee omgaat krijg ik als mama. Zijnde kippenvel van.
      Ben zeker trots op mezelf hoever ik ben gekomen!
      Dank je wel voor de lieve reactie (krijg geen melding van reacties dus zie hem net pas)

Laat een antwoord achter aan Jenneke van der reijden Reactie annuleren

Start typing and press Enter to search