Nola (3) en Liam (1) krijgen natuurlijk wel wat mee van “het ziekenhuis”, maar toch probeer ik dit wel te beperken. Soms als Nola vraagt wat ik ga doen ben ik eerlijk en soms zeg ik gewoon dat ik een afspraak heb. Ik lieg ik ieder geval niet.

Opname
Wanneer ik een opname heb vertel ik Nola dat wel eerlijk.

Mama gaat even een paar nachtjes in het ziekenhuis slapen

Verder associeer ik dit niet met dat dat heel naar is. Ik ga gewoon “logeren”. Nola wenst mij dan ook “veel plezier”.

Al moet ik zeggen dat ik ook niet echt nare opnames gehad heb. Sinds Nola er is ben ik een keer drie nachten opgenomen geweest toen Liam werd geboren, een keer een nacht voor de EEG video-opname en een keer voor de NVS operatie.

De opname voor de Video-EEG zou eigenlijk 5 dagen in beslag nemen dus is Richard de eerste avond met de kinderen langs gekomen om een beetje te laten zien waar ik ben. Om 19:00 uur kwam hij samen met de kinderen langs. Ze kwamen net van het kinderdagverblijf af en hadden nog even snel gegeten. Nola kwam dus slapend aan en Liam was hyper. Niet echt een heel groot succes als je aan allerlei draden vast zit. Voor Nola was het wel goed om te zien. Ze heeft het nog steeds over de draadjes met de “mooie” stickers op mijn hoofd. Door de verpleegkundige werden ze verwend met lange vingers… alleen maar leuk dus.

De negatieve dingen houd ik nog achterwege. Als Nola bijvoorbeeld mee is wanneer ik ga bloedprikken dan probeer ik mij groot te houden. Daarentegen ga ik ook niet zeggen dat het lekker voelt.

Eerlijk
Ik vertel dus eerlijk wanneer ik in het ziekenhuis slaap. Als Nola zelf vraagt waar ik naartoe ga en het is naar de dokter, dan zeg ik dat gewoon. Ik vertel Nola niet wanneer ik afspraken heb bij psychologen en psychiaters. Dat vind ik wat te ver gaan. Ik verander die functies ook niet in dokter want anders ga ik wel heel vaak naar de dokter ;-). Soms heb ik gewoon een afspraak met een mevrouw of meneer die zo of zo heet en blond haar heeft blabla. Die kinderen van drie jaar kunnen al zo lekker doorvragen. 🙂

Eerlijkheid vind ik belangrijk. Ik kan oprecht ook niet goed liegen. Heb ik weleens geprobeerd maar dat pakt eigenlijk nooit goed uit :-P. De kinderen zullen de leugens niet door hebben, maar toch voelt het niet goed om tegen ze te liegen.

Pas is Nola een keer mee geweest naar de verpleegkundige. Ze weet nu wat ik daar doe en dat het helemaal niet zo spannend is. Dat scheelt ook weer een hele hoop. Het “ziekenhuis” is dan niet zo een beladen onderwerp.

Binnenkort ga ik Nola door middel van het voorlezen van een boekje meer uitleggen over de epilepsie. Als ze er dan van af weet dan kan ik haar al veel meer vertellen.

Hoe doen jullie dat als ouder?