Ik heb een NVS; een Nervus Vagus Stimulator. Klik hier voor meer informatie over de NVS.

Even in het kort… Een NVS is een apparaat die links onder je borstbeen wordt geplaatst. Vanaf dit apparaatje gaan er twee draadjes richting een zenuw die vast zit aan de linker Nervus Vagus. Door de stroomschokken (pulsen) die door de draadjes heen geleiden zou je minder aanvallen moeten krijgen.

In dit artikel schrijf ik over de opname en de operatie.

Welk ziekenhuis
Het plaatsen van de stimulator (de operatie) vindt plaats in daarvoor gecertificeerde ziekenhuizen. Waaronder het Amsterdam UMC (locatie AMC). Mijn opname en operatie vond daar plaats.

Wanneer en hoelang is de opname
De operatie was gepland op een vrijdag dus moest ik er de dag daarvoor (donderdag) al worden opgenomen vanaf 11 uur. Vanaf 11 uur nemen ze dan de tijd om je te onderzoeken en vragen te stellen. De volgende ochtend plannen ze je zo vroeg mogelijk in voor de operatie. Vandaar dat je er een dag van te voren al bent. Ze hebben dan genoeg tijd voor de onderzoeken en de vragen die ze willen stellen.

De operatie was om 8:00 uur gepland. Als er geen spoed tussendoor kwam was ik dan ook echt om 8:00 uur aan de beurt.

Een opname voor een NVS-operatie duurt gemiddeld 2 nachten. Een nacht voor de operatie en een nacht na de operatie. Daar moet je dan ook maar vanuit gaan. De neurochirurg belde mij van te voren op “zo een fitte jonge vrouw als jou mag denk ik einde middag al naar huis dus je hoeft maar 1 nacht te blijven”… Nou dat wist ik zelf nog net zo niet, maar we zullen zien.

Binnenkomst
Ik liep het ziekenhuis binnen en kwam aan bij de verpleegafdeling. Het Neurocentrum heet deze. Ik meld mij daar bij de balie aan en ga in een wachtruimte zitten. Het duurde niet lang voor ik werd opgehaald door een verpleegkundige. We gingen een kamer binnen en daar ging ze mij uitgebreid ondervragen. Dat was een beste vragenlijst.

De kamer
Vervolgens liet ze mij de kamer zien. Een tweepersoonskamer helemaal voor mij alleen. Gelukkig maar. Als er iemand onverwachts binnen zou komen dan had ik wel een kamergenoot. Vanuit mijn bed had ik een mooi uitzicht over Amsterdam. Een beetje zo als op dit filmpje :-P:

De verpleegkundige liet mij nog even zien waar alles lag en hoe alles werkte. Toen ze weg liep ruimde ik even mijn spullen op en klapte daarna mijn laptop open. Ik ging wat artikelen schrijven en Netflixen. Tussendoor kwam er af en toe iemand langs. Onder andere verpleegkundige, de neurochirurg, een zaalarts en artsen in opleiding.

Er werden vragen gesteld en ik kreeg een keer een prik voor tegen trombose in mijn buik. De verpleegkundige zei dat het een gemene prik was, maar dat vond ik echt totaal niet. Deed helemaal geen pijn. De verpleegkundige wisselde van diensten. Ik heb vier verschillende gezien. Ze kwamen zich elke keer voorstellen en zeiden ook weer gedag wanneer ze naar huis gingen.

Tussendoor kwam ook de neurochirurg langs. Hij keek even naar de plekken waarin hij wilde snijden. Normaal sneden ze altijd in de hals en boven de linkerborst. Nu wilde de neurochirurg bij mij wel proberen te snijden in de hals en onder de oksel. Zo zie je de littekens minder! Dat vond ik wel een goed idee.

Eten
In de middag kreeg ik een menukaart en gaf ik meteen aan wat ik in de avond wilde eten. Dat kwamen ze dan langs brengen rond 17:30 uur. Ze hadden vanalles; vegetarisch, halal, aardappels/groente/vlees en noem maar op.

’s Avonds
Na het eten kreeg ik van de verpleegkundige nog instructie; om 6:30 zou ze mij wakker maken om me klaar te maken voor de operatie. Ze legde alvast de spullen klaar.

Het was buiten 27/30 graden en binnen in het ziekenhuis was het echt super koud. Ik durfde gewoon niet te vragen of de airco uit mocht aangezien het buiten niet te houden was.

Na het eten kwam mijn vriend nog even langs en toen hij weg ging, ging ik nog wat netflixen. Daarna probeerde ik te gaan slapen, maar ik kon echt niet slapen. Rond 3:00 uur sliep ik eindelijk even. Wel heel licht, maar ik sliep.

Ochtend voor de operatie
6:30 uur werd ik wakker gemaakt om mij om te kleden. Ik kreeg een onderbroekje, blauw schort/jurk en netje voor over het hoofd. Dat deed ik allemaal aan. Bij mij waren ze vergeten te zeggen dat ik mijn navelpiercing uit moest doen. Sieraden en piercings moeten dus af.

Vervolgens kreeg ik mijn “ticket to ride”. Ik dacht dat de verpleegkundige dat voor de grap zei, maar ja het staat er serieus op. Op dit ticket staat informatie over de patiënt (mij dus) en wat er gaat gebeuren en door wie. Het formulier klopte.

Anesthesie
In het bed werd ik naar de anesthesie gereden. Dit was in de “kelder” van het ziekenhuis. De verpleegkundige reed mij er naartoe en deed de overdracht.

Er kwam een medewerker naar mij en de verpleegkundige toe. De verpleegkundige zei waar ik voor kwam en de medewerker stelde haar vervolgens vragen als in “is ze nuchter?” en “heeft ze paracetamol gehad?”. Dat tweede was niet het geval. Ik kreeg daarom nog twee paracetamol; die ik in moest nemen met maar een klein beetje water, want ik moest dus ook nuchter blijven.

Vervolgens kwam er een anesthesist naar mij toe. Een aardige man die mij een warm dekentje gaf, mij ging vragen wanneer ik ben geboren etc. en vertellen wat hij zou gaan doen. Hij kwam erg professioneel over en stelde mij op mijn gemak. Daarna kwam er nog een anesthesist aan. Een hele aardige vrouw. Ze reden mij beide naar de OK.

De OK
In de OK moest ik van het bed op een tafel gaan liggen. Ik gaf aan dat ik het fijn vond wanneer ze zouden zeggen wanneer ze wat zouden gaan doen en of dat dan pijn zou gaan doen. Het infuus dat de man bovenop mijn hand prikte was niet zo prettig, maar het ging heel snel dus viel mee. Toen die zat, zat ie ook goed.

De vrouw stelde mij vooral op mijn gemak. Ze vroeg en kletste vanalles. Het ging natuurlijk vooral over kinderen, want ze was zelf zwanger van de derde. Verder kreeg ik nog allemaal plakkers op, maar dat heb ik door het geklets en de zenuwen niet echt door gehad.

De neurochirurg kwam binnen en er werden weer een aantal controlevragen gesteld.

Narcose
Voordat ik onder narcose ging kreeg ik een kapje op. Ze legde mij duidelijk uit dat het kapje iets vacuüm zuigt, maar je wel gewoon adem kan halen. Hij ging op en toen dat kapje op ging vond ik het toch wel spannend en liet ik wel even een traan, maar het viel echt reuze mee. Die traan is dan altijd een soort ontlading bij mij.

De mevrouw bleef tegen mij praten tot ik onder narcose was. Het laatste wat in hoorde was “denk maar aan een lekkere Gin Tonic in het zonnetje”. De mensen die mij kennen weten dat, dat mijn lievelingsdrankje is. Toen ze dat zei moest ik ook echt lachen. Van daarna weet ik niks meer dus was ik denk ik onder narcose.

De operatie duurde ongeveer een uur.

Na de operatie
En toen lag ik op de verkoeverkamer. Hier sliep ik uit en werd ik nog even in de gaten gehouden. Ik viel elke keer weer in slaap en werd weer wakker gemaakt. Ze vroegen elke keer hoe het ging. Ik kreeg nog wat zuurstof (geen idee waarom). Na een uurtje werd ik ontkoppelt en weer naar de kamer gereden. Er kwamen twee verpleegkundige mij ophalen. Een begon meteen te vragen waar ik aan geopereerd was en wat dan een NVS was etc.

Terug op de kamer
Toen ik terug op de kamer was en met pijn en moeite de verpleegkundige een lesje NVS aan het geven was bedacht ik mij ineens dat de neurochirurg had gezegd dat “zo een fitte jonge vrouw als ik wel die einde middag naar huis kon”. Het was 13:00 uur en ik lag daar met vette pijn. Was die pijn dan wel normaal dacht ik…

Ik had bijna niet geslapen dus gaf aan bij de verpleegkundige dat ik zelf mijn vriend wel zou bellen als ik wilde dat hij langs kwam. Ze gaf mij de telefoon van het ziekenhuis en zei dat ik meteen even moest bellen. Het beleid van het ziekenhuis is dat de contactpersoon die je op geeft gebeld wordt zodra de operatie geweest is. Ik belde hem en zei dat ik nog heel even ging slapen, maar hem een appje zou sturen wanneer ik graag wilde dat hij langs kwam.

Het duurde niet lang voor dat appje er uit was en hij langs kwam. Dat was wel fijn. Hij was er  eventjes en ging toen weer weg, zodat ik weer even kon slapen. Dat slapen duurde niet lang. Er kwam een vrouw in het bed naast mij te liggen. Een vrouw op leeftijd die waarschijnlijk de volgende dag geopereerd moest worden. Zij vond het een goed idee om kabeljauw te gaan eten. Door die narcose was ik nog niet zo lekker dus ik trok dat niet zo… En ik houd niet van vis! De verpleegkundige heeft die vrouw ook gevraagd het buiten de kamer op te eten. Vervolgens stalde de mevrouw de halve toko uit op haar bed en ging andere dingen eten. Ook maakte de vrouw veel vieze geluiden. En als ik ergens niet tegen kan… zijn dat geluiden…

Ik wilde weg!! Ik wilde naar huis. Eigenlijk voelde ik mij nog totaal niet zo lekker. Kon nauwelijks op mijn benen staan en was misselijk. Ik zat alleen maar te janken om die vrouw naast me :-P. Ik werd toch ontslagen uit het ziekenhuis en Richard kwam mij ophalen. In een rolstoel reed Richard mij naar de auto. Thuis dook ik meteen mijn bed in en werd de misselijkheid in de loop van de avond minder. Ik ben uiteindelijk dus maar 1 dag misselijk geweest van die narcose. Het kan erger.

Ik kreeg trouwens van de verpleegkundige wat medicatie en pleisters mee. Ik kreeg snelwerkende morfine (word je misselijk van), pilletjes voor tegen misselijkheid en gewone morfine mee. Ik heb de morfine nauwelijks gebruikt, maar vooral de pijn bestreden met paracetamol. Na de plaatsing van de stimulator moesten de pleisters nog twee dagen blijven zitten en mochten deze niet nat worden. Ik kreeg eilandpleisters mee voor na die twee dagen. Het was nog weleens fijn om er een op te doen. Vooral ook omdat een van de twee wonden onder mijn oksel zat.

Dit was zo een beetje mijn ervaring met de plaatsing van de nervus vagus stimulator (NVS). Het ging allemaal prima.

 

 

 

 

Medische afbeelding gemaakt door Mickely + Partners