Mijn nervus vagus stimulator (NVS) is net geplaatst. Hij is geplaatst op een vrijdag en die middag kon ik meteen al naar huis. Door de morfine was ik ontzettend misselijk en kon ik zowat niet op mijn benen staan. In een rolstoel werd ik door mijn vriend naar de auto gebracht.

Misselijk zat ik in de auto op weg naar huis. Eenmaal thuis ging ik meteen op bed liggen. Mijn vriend en zusje waren er voor Nola en Liam dus ik hoefde mij verder geen zorgen te maken of dat wel goed zou komen. Toch vind ik het altijd lastig als bijvoorbeeld Liam huilt en hij niet snel genoeg op wordt gepakt ofzo; als het niet gaat zoals ik het zou doen. Ik probeerde wat te slapen. Dit lukte ook wel even.

Als ik opstond dan deed dat pijn. Het deed pijn om mijn hoofd omhoog te doen. Daarom had ik gewoon heel veel kussens achter me. Dan sliep ik wat rechtop maar kon ik ook makkelijker rechter op komen.

De volgende dag (zaterdag) hadden we een bbq bij mijn vader. Ik wist nog niet zeker of ik daar heen wilde gaan, maar dat heb ik uiteindelijk wel gedaan en dat ging best goed. Ik moest gewoon even over die drempel heen. Mijn nek kon ik nog niet goed draaien, maar daar was wel mee te leven.

De zondag was een relaxte dag. We konden allemaal lekker bijkomen. Douchen was wat moeilijk want de wonden mochten nog niet nat worden.

Maandag zou ik gaan werken bij het Amsterdam UMC locatie VUmc. Dit ging hem niet worden. Ik was te moe en had nog wel pijn.

Helaas had ik die ochtend een tonisch clonische aanval. Die had ik al 14 maanden niet meer gehad. Ik viel, in de badkamer, aan de kant van de wonden en dus de NVS. Ik was daardoor wat onzeker over de wonden en de NVS. De neurochirurg zei dat de aanval niet een gevolg was van de operatie. Dat staat er los van.

Dinsdag heb ik voor de kinderen toch een extra dag kinderdagverblijf geregeld. Die dag had ik wat verhoging en koorts.

Woensdag waren de kinderen lekker thuis. Dat ging prima. Alleen had ik weer wat verhoging en daarna koorts dus heb ik de neurochirurg gebeld. De assistente van de neurochirurg vroeg mij vanalles. Of de wond warm was, rood was, opgezwollen was etc. Van alles was het eigenlijk een beetje. Ik had een beetje koorts, de wond was een beetje rood en er zat een kleine bobbel in… Ik moest toch even langs de SEH. Gewoon even om te checken, maar alles was goed.

De donderdag ging het weer beter. Geen koorts meer. Door de operatie en daarna de aanval en woensdag de koorts en SEH was ik er een beetje klaar mee en had ik zin in een dag niks! Ik heb het vrijwilligerswerk in het ziekenhuis afgezegd.

Die vrijdag had ik een relaxed en prima dag met de kinderen.

In het weekend zijn we een dagje naar vrienden geweest. Zij zaten lekker in een bungalow in Loosdrecht. De kinderen konden daar lekker spelen en zwemmen, Richard hobbelde er wat achteraan en ik kon even lekker “chillen” zoals wij dat thuis zeggen ;-). Die zondag kwam mijn moeder met man een kopje koffie drinken. Verder was dat een lekkere rustige dag.

De eerste week had ik dus nog wel wat pijn en door de aanval was ik wat onzekerder.

Doordat ik tijdens die aanval op de wonden en de NVS was gevallen zijn de wonden denk ik pijnlijker geweest dan gemiddeld dus de pijn van de NVS en de wonden valt reuze mee.

Ik moest deze week gewoon rustig aan doen en had wat pijn, maar de pijn was zeker dragelijk.

Omdat het na de operatie zo een pijn deed had ik niet verwacht dat het nu, na een week, al zoveel minder zou zijn. Die aanval was gewoon heel jammer en het is apart dat er zo een apparaatje in je zit. Ik vind het persoonlijk soms eerder een beetje irritant dat die stimulator daar zit.

 

 

 

 

Medische afbeelding gemaakt door Mickely + Partners