Een coping mechanisme is de manier waarmee iemand om gaat met problemen en stress. Ik heb zelf uiteindelijk een negatief coping mechanisme gecreëerd.

Vorig jaar was het voor mij een erg stressvolle periode. Toegenomen epilepsie, meerdere en verschillende aanvallen. Door alle onderzoeken richting epilepsiechirurgie was ik mezelf kwijt. Epilepsie hoort bij mij en is een stukje van mij, maar wat ligt aan de epilepsie en wat ligt aan mezelf. Heb ik misschien meer aandoeningen? Zijn er psychische dingen niet in orde? Ik had bijvoorbeeld ook weleens last van “tics”. Dit schenen geen tics te zijn, maar subtiele aanvalletjes. Toch zijn er bepaalde dingen waarvan we niet weten of het epilepsie is of misschien wel tics zijn. Ik hoopte altijd op dat alles epilepsie was, want dan was het lekker veilig 1 hokje en kon er binnen dezelfde behandeling misschien wat aan gedaan worden.

Kortom zoals ik vaker zeg; ik heb mijn lichaam niet onder controle. Ik was ontzettend op zoek naar hoe ik in elkaar zat en dat werd obsessief. Daarom dacht ik mij ergens anders op te gaan richten.

Tijdens deze stressvolle periode werd mijn contract ergens niet verlengd en was ik dus mijn baan kwijt. Ik zat in de ziektewet dus had genoeg tijd om na te denken en steeds obsessiever te worden. De medisch psycholoog gaf de tip om op zoek te gaan naar een hobby, sport etc. Dat was natuurlijk een hele goede tip en daar ben ik naar op zoek gegaan. Ik nam een sportabonnement; tijdens de ziektewet heb je immers genoeg tijd om te sporten en eventueel wat kilo’s kwijt te raken. Na mijn twee zwangerschappen was er 12 kilo aangebleven dus dat kon geen kwaad. Ik woog 86 kilo.

Op zoek naar afleiding

Elke dag ging ik sporten. 7:45 uur stond ik al in de sportschool. Op een gegeven moment bedacht ik mij dat ik ook wel twee keer per dag kon gaan sporten. Mijn eetlust was door de stress verminderd dus waarom zou ik blijven eten? Nu weet ik natuurlijk wel de antwoord op die vraag, maar toen ik nog 86 kilo woog vond ik het niet nodig om nog te eten. Natuurlijk wel wat maar niet veel. Ik vond de bekende dieetshakes uit en die waren heerlijk. Niet als tussendoortje, maar gewoon als maaltijd. Dagelijks mocht ik maar een max aantal kcal. In een rap tempo verloor ik kilo’s. Sommige mensen zeiden dat het wel wat snel ging, maar ik had daar schijt aan.

Doorgeslagen van de ene obsessie naar de andere obsessie

Op een gegeven moment begon het mijn leven wel te beheersen en ging ik googlen naar of ik een eetstoornis zou hebben. Ik googlede zelfs of de obsessie voor (niet) eten te maken had met epilepsie. Het ging allemaal heel ver. “Je kan jezelf niet een op een googlen” werd mij al een keer verteld. Als je je niet goed voelt moet je praten met hulpverleners, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan!

Door mijn medisch psycholoog ben ik uiteindelijk doorverwezen naar de psychiater en zij heeft de diagnose gesteld; a-typische anorexia. Anorexia maar dan zonder ondergewicht. Ik tikte het wel bijna aan. Doordat ik afleiding ging zoeken in sporten en (niet) eten ben ik doorgeslagen. Van de obsessie naar het onder controle krijgen van de epilepsie (mijn lichaam) ben ik doorgeslagen naar de obsessie voor (niet) eten en afvallen. Het was een stukje controle over mijn lichaam, afleiding, ergens waar ik goed in was, een doel en iets waar ik complimenten over kreeg.

Nu ben ik gelukkig wel in behandeling bij een kliniek. 1 uur per week ga ik naar een eetstoorniskliniek en hier heb ik steun van professionals. Ik eet weer en moet aankomen.

Ik zocht controle over mijn lichaam en dat lukte niet. De controle over wat ik at had ik wel. Dacht ik…

Voor deze eetstoornis at ik lekker wat ik wilde. Een reep chocolade in huis ging in 1 keer op. Een zak popcorn en pak koekjes ook. Tijdens de eetstoornis leef ik op soepstengels, cracotte’s en rijstwafels met beleg dat maximaal 30 kcal mag bevatten etc. Nu zit ik op het punt van kilo’s aankomen en ipv soepstengels, cracotte’s en rijstwafels probeer ik havermout, brood en normale crackers te eten. De dieetshakes drink ik zo min mogelijk.

Mijn doel op dit moment is om mijn eetpatroon goed te krijgen, maar ik ben dus bang om om te slaan in eetbuien; dus van nauwelijks eten naar teveel eten. Dit is iets waar aan gewerkt wordt. Onthoud 1 ding! Ik doe dit niet om te lijken op die modellen op Instagram en tv, maar om de controle en iets wat momenteel een kick geeft. Het is een verslaving.

Positieve coping mechanisme

Vrijwilligerswerk doen en dit blog geeft mij het gevoel waardeert te worden. Ik vind het fijn om andere te helpen en daardoor help ik mezelf ook. Als jij het ook fijn vind andere te helpen en daarmee misschien ook jezelf helpt dan mag je mij altijd mailen.

Een positief coping mechanisme is bijvoorbeeld steun zoeken in je omgevingen en hulpverleners. Ook een hobby zoeken en misschien vrijwilligerswerk gaan doen is een goeie. Mijn vorige blog ging over ‘steun zoeken‘. Nooit heb ik graag steun gewild, maar ik ben mezelf hier keihard in tegengekomen en weet nu dat dit hartstikke belangrijk is. Nog steeds vind ik het zoeken van steun moeilijk, maar het is wel aan te raden om hieraan te werken.

Hoe ga jij om met problemen en stress? Heb je misschien ook eens een negatief coping mechanisme gehad?