Het is alweer een week geleden dat de NVS aan is gezet. Die maandag heeft de verpleegkundige de NVS ingesteld op 0,75 milliampère en die donderdag daarna verhoogd naar 1,25 milliampère. De bedoeling is om hem uiteindelijk op 1,50 milliampère te zetten. Er is dus nog maar 1 stapje te gaan tot we daar zijn. Het verschilt per persoon hoe snel dit allemaal gaat.

Maandag waren de kinderen naar het kinderdagverblijf. Ik had dus even lekker de tijd om rustig het huishouden te doen en te gaan werken aan A-typical.nl. Als ik druk bezig ben merk ik niks van de NVS, maar als ik even niet afgeleid ben dan voel ik hem weer.

Dinsdags waren de kinderen thuis. ’s Ochtends gingen we met Liam naar de GGD en een paar boodschapjes doen. Als ik op pad ga en moet gaan communiceren met mensen dan ben ik wel heel erg bezig met de NVS. Ik heb er dan ook echt wel last van. Ik houd de gesprekken kort of ik laat andere zo lang mogelijk praten wanneer de NVS aan slaat. Toen we voor Liam bij de GGD zaten heb ik het haar gewoon even van te voren uitgelegd, omdat het voor mij wel echt heel ongemakkelijk ging worden.

Woensdag had ik eigenlijk vrijwilligerswerk, maar die heb ik weer afgezegd. Het is nog steeds zo dat ik elke 5 minuten, 30 seconde heel hees praat. Dat vind ik niet fijn tijdens werk. Tijdens het vrijwilligerswerk ben ik toch wel heel veel met mensen in gesprek.

Mijn medisch psycholoog raadde ook aan om even een maandje geen vrijwilligerswerk te doen, maar gewoon even rustig aan te doen na de operatie en met die NVS. Daarom heb ik het vrijwilligerswerk nu ook even een maandje op pauze gezet. Dat vind ik heel jammer, maar het is misschien wel even beter zo.

Door die NVS praat ik dus elke 5 minuten 30 seconde hees. Ook word ik wat kortademig waardoor ik beter gewoon niet kan praten. Dit komt vooral doordat ik er zelf zo mee bezig ben.

In mijn omgeving zeggen ze verschillende dingen. De een zegt duidelijk verschil te horen in die 30 seconde dat de NVS aan slaat en de ander zegt “als je het niet gezegd had dan had ik het niet gemerkt”. Die hese stem hoort minder te worden dus daar ga ik dan maar van uit.

Donderdag ging ik naar het Amsterdam UMC om daar de NVS weer anders in te stellen. Nola zat ’s ochtends huilend op de bank dat ze niet naar het kinderdagverblijf wilde maar graag met mij mee wilde. Ik dacht waarom ook niet. Samen met Nola ben ik met de tram richting het ziekenhuis gegaan.

Eenmaal in het ziekenhuis gingen we Fristi en thee drinken in het restaurant en gingen daarna in de wachtkamer zitten en boekjes lezen. Na een kwartiertje werden we opgehaald door de verpleegkundige. Ze vroeg hoe het ging sinds de vorige week. Ik gaf aan dat ik achteraf spijt had dat ik hem zo hoog had laten zetten. Ze vroeg aan mij wat we nu dan zouden gaan doen. Hij staat op 1,25 milliampère en willen dus naar 1,50 milliampère. Die ene stap wilde ik al wel gewoon zetten. De verpleegkundige stelde de NVS in op 1,50 milliampère maar deed de Hertz naar 20. Deze stond op 30. Door het aantal hertz naar beneden te doen kan het o.a. zo zijn dat je de NVS minder voelt. Dat was ook het geval. Verder begreep ik de uitleg van het aantal hertz niet helemaal, maar het hielp.

Na deze afspraak ben ik met Nola nog naar de bioscoop geweest. Ik meen serieus dat ik meer energie heb sinds dat de NVS aan staat. Dat is in ieder geval al een positief punt. Ik heb veel meer puf om er op uit te gaan.

Vrijdag hadden we een lekker dagje thuis. De kinderen waren niet naar het kinderdagverblijf. De NVS merkte ik alweer wat minder, maar het irriteerde nog wel wat als ik er op lette. Ik moest een paar telefoontjes plegen waarbij het wel heel vervelend was wanneer de NVS aan sloeg. Ik kan dan echt niet goed door praten ook al probeer ik dat.

’s Avonds voelde ik een beetje oorpijn, maar ’s avonds ben ik ook vaak wel echt op de NVS aan het letten. Ik was daarna wel wat aan het googlen over of dat bekend was bij NVS. Volgens mij niet.

Zaterdag hadden we een familiedag van mijn vriend zijn werk; DHL. Ik zag er een beetje tegenop, omdat ik dus elke keer die 30 seconde niet goed kan praten. Er was 1 stel met twee kinderen waar we die middag mee op trokken. Op het begin wisten ze het niet en praatte ik die 30 seconde gewoon niet, maar dat werd een beetje ongemakkelijk dus vertelde ik het ze maar. Ze vonden het heel interessant. Gelukkig waren dat de enige mensen waar we veel mee in gesprek waren die middag.

Zondag ochtend merkte ik echt nog nauwelijks wat van de NVS, maar ’s middags weer wel want toen ging ik met een vriendin en onze kinderen ergens een ijsje eten en koffie drinken. Het praten gaat dan zo moeizaam tijdens die 30 seconde en ik kijk elke keer weer op tegen die 30 seconde. Vervolgens probeer ik door te praten, maar dat lukt niet.

Het praten met een hese stem en de kortademigheid tijdens het praten vind ik tot nu toe het vervelendst.